Page History

...

• 100; - przykład użycia numeru pola.
  Taki zapis spowoduje w przypadku pola specjalnego import wartości tego pola (należy pamiętać, że pola specjalne w formacie MARC, czyli te o wartości mniejszej niż 010, nie posiadają nigdy identyfikatorów podpól) do danego atrybutu, a w przypadku pozostałych pól import wszystkich wartości występujących we wszystkich podpolach tego pola do danego atrybutu. Każda wartość podpola będzie zaimportowana jako oddzielna wartość atrybutu.
• 260c; - przykład użycia numeru pola oraz identyfikatora podpola.
  Taki zapis spowoduje import do atrybutu tylko wartości konkretnego podpola (w tym przypadku c danego pola (w tym przypadku pola 260).
• 6XX; - przykład użycia identyfikatora wielowartościowego.
  Taki zapis spowoduje import do atrybutu wszystkich wartości pól i ich podpól z zakresu 600 - 699. W tym przypadku nie można wyspecyfikować konkretnych podpól. Możliwy jest także przykładowo zapis 65X;, który spowoduje analogiczny import wartości pól z zakresu 650 - 659.
• 245:${a} ${b} ${n}; - przykład łączenia podpól pola MARC w jedną wartość.
  Zapis ten możemy podzielić na dwie części, które oddzielone są od siebie znakiem : (dwukropkiem):
  1. 245 - jest to numer pola, którego podpola będą łączone w jedną wartość
     

     Anchor
     subfields subfields

  2. ${a} ${b} ${n} - jest to szablon, który definiuje w jaki sposób łączyć podpola.
     Zapis ${a} oznacza, że w jego miejsce ma zostać wstawiona wartość podpola a z pola o numerze zapisanym przez znakiem : - w tym przypadku pola 245. Zatem zapis ten spowoduje, że podpola a, b oraz n zostaną połączone w jedną wartość i będą oddzielone spacją. Przykładowo jeśli podpole 245a ma wartość wartość pierwsza, podpole 245b ma wartość wartość druga oraz podpole 245n ma wartość wartość trzecia to wynikiem takiego zapisu będzie wartość wartość pierwsza wartość druga wartość trzecia. Jeżeli chcielibyśmy aby podpola te oddzielał jakikolwiek inny znak lub ciąg znaków, wystarczy je wpisać (np. 245:${a}-${b} podpole n: ${n};). Wyjątkami są znaki ; (średnik), ukośnik \ oraz $ - aby te znaki zostały poprawnie zinterpretowane należy poprzedzić je ciągiem dwóch ukośników

     verbatim

     \\

     (np.

     verbatim

     245:${a}${b}\\;${n};

      ). Polskie znaki diakrytyczne, oraz inne znaki spoza standardowego zestawu ASCII, muszą zostać przekonwertowane do kodów utf-8 w formacie \uXXXX, gdzie znaki X to cyfry szesnastkowe (konwerter jest dostępny np. pod adresem httphttps://rishidaitpro.netcz/tools/conversion/ - część JavaScript escapesjuniconv/).

• 008/35-37 - dotyczy tylko pól kontrolnych - oznacza pobranie zakresu znaków z pola kontrolnego.
  Zapis ten składa się z dwóch części oddzielonych od siebie znakiem / (ukośnik):
  1. 008 - jest to numer pola kontrolnego z którego pobrane zostaną wartości
  2. 35-37 - jest to zakres znaków jaki zostanie pobrany z pola o numerze, który występuje przed znakiem /.
     Zapis ten oznacza, że znaki 35, 36 oraz 37 z pola 008 będą wartością tego zapisu. Jeśli pole 008 na pozycji 35 ma znak p, na pozycji 36 ma znak o a na pozycji 37 ma znak l to wartością takiego zapisu będzie pol. Jeśli chcemy pobrać tylko jeden znak z okeślonej pozycji wystarczy ją wyspecyfikować po znaku /, np. 008/30.

• "PAN"; - jest wartość stała, dodawana do atrybutu niezależnie od zawartości wczytywanego pliku marc. Stałe wartości muszą być umieszczone w cudzysłowie ". Podobnie jak w przypadku szablonów dla łączenia podpól, niektóre znaki muszą być poprzedzone dwoma ukośnikami

  verbatim

  \\

  : tym razem jest to cudzysłów " oraz ukośnik \. Również potrzebna jest konwersja polskich liter i innych niestandardowych znaków do kodów utf-8.

...